Dineren bij Miss Lunch

Dat de tijd vliegt, dat weten u en ik, maar dat het zo snel gaat, daar schrik ik soms wel van. Op 25 nov 2012(!) gingen wij voor het eerst, en tot onze eigen verbazing ook voor het laatst, eten bij Claudia,  een nicht van Pat die in Parijs een restaurant runt. U kon er hier al over lezen.

De voorbije twee weken waren Claudia’s ouders uit Canada op bezoek in Parijs, en dat was voor ons een reden om er weer eens lekker te gaan eten. Mét het voornemen om in het vervolg geen drie jaar meer te wachten.

We werden opnieuw heel hartelijk ontvangen, er werd gezoend en geknuffeld. De nicht haar ouders waren blij ons te zien, en dat was wederzijds, want we zagen elkaar nooit eerder.

Na een eerste glas rode wijn ( van een Franse wijnboer met de blauwste ogen van de hele planeet, dixit Claudia) werd snel een keuze gemaakt voor het menu.

Ik koos voor een fromage de chèvre, salsa mangue & grenade, tartine de pain aux noix, verdure, gevolgd door een vegetarisch gerecht: curry aux champignons, épinards & pommes de terre, galette aux légumes en als dessert de formidabele Belge aux fruits secs, version à l’huile d’olive.

De heerlijkheden in beeld:

Pat koos voor Hareng matjes & purée d’agrumes als voorgerecht, gevolgd door de Foies de poulet marinés, châtaignes d’eau, poitrine fumée sur lit de salsa verde, lard sur tartine:

Het werd opnieuw een gezellige en lekkere avond. Het restaurant is nog steeds piepklein met een vijftal tafeltjes, een beperkte kaart, uitstekende wijnen, een bijzonder toffe gastvrouw en heel aangenaam gezelschap. Pat praatte honderduit met zijn ondertussen bejaarde maar zeer kwieke achterneef. Boeiende familiegeschiedenissen en verrassende verhalen vulden de avond. Wat wil je met een familie die al meer dan 100 jaar niks anders doet dan de wereld rondtrekken. Mijn schoonfamilie startte ergens in de 18de eeuw als protestantse Nederlanders, kwam door een huwelijk naar katholiek Vlaanderen, waar de vele afstammelingen verder togen naar Cairo, naar Brazilië, over Congo, Zuid-Afrika en Canada naar Barcelona.

En ondertussen zitten zowat in al die landen nazaten, tot in Parijs.

 

Miss Lunch met haar smaakvolle creatie ‘Le Belge’:

 

Als u in de Franse hoofdstad bent, loop gerust eens binnen bij Miss Lunch. Zeg dat je Belg of Nederlander bent en ze zal haar uiterste best doen om je in het Nederlands te verwelkomen:) En kies na je maaltijd voor haar befaamde dessert: Le Belge. Een soort cake gemaakt met olijfolie, gevuld met zoetzure gedroogde vruchten. Hij bestaat ondertussen in allerlei combinaties.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

We togen weer huiswaarts, langs het Square Armand Trousseau, voldaan en dankbaar voor zoveel verhalen, zoveel vriendschap.

 

Liefs,

 

Parc de Brimborion

Net over de Pont de Sèvres, op wandelafstand van onze thuisbasis, ligt een klein park (4,5 hectare), en om er te geraken moet je van wat klimwerk houden. Wij hadden gisteren wel zin in een stevige wandeling, dus we togen richting Meudon.

Parijs ligt, geografisch gezien in een kom, en op één van de heuvels eromheen ligt het Parc de Brimborion. Het is de plek waar in de 18de eeuw het kasteel van Bellevue stond. Beneden, aan de oevers van de Seine, had Madame de Pompadour (de geliefde van Lodewijk XV) een ‘bescheiden’ paviljoen. Na het overlijden van Lodewijk XV kwam het domein in handen van de dochters  Adélaide, Sophie en Victoire. Zij realiseerden in het park een Engelse tuin.

De bovenste prent toont het grote kasteel Bellevue, de onderste het ‘optrekje’ van Madame de Pompadour. Zo ongeveer op de plek waar de tekenaar toentertijd stond ligt nu ons optrekje aan de Seine;)

Het kasteel en het park kenden doorheen de eeuwen verval en vernietiging. Van het kasteel blijft niks meer over, het park is nu eerder klein, heeft een drukbezochte ponnyclub, en is absoluut een fijne plek om te wandelen.

Net buiten het park staan een paar oude maar absoluut prachtige villa’s. Mensen die hier wonen hebben dag in dag uit een fenomenaal uitzicht op de stad Parijs.

Vandaag de dag wordt het park vooral tijdens de weekends bezocht door wandelaars. De vele rotspartijen zijn nog grotendeels natuurlijk, en de terrassent bieden op vele punten een adembenemend uitzicht over de meanderende Seine met haar vele eilanden.

U herkent links op de foto onze buurman, het kantoor van Roche in Boulogne-Billancourt:-)

 

Liefs,

Schatkamer voor kalligrafen: Mélodies Graphiques

Tijdens mijn 5 maanden verblijf in België heb ik een ‘oude’ hobby weer opgepikt. Ik schreef me, samen met een vriendin, in voor een cursus kalligrafie. Een twintigtal jaar eerder (de tijd vliegt) volgde ik ooit al eens een kalligrafiecursus in Het Vlied in Gent, samen met zus.

Ik oefen nu dus al ettelijke maanden op het Humanistisch Cursief, en traag maar zeker lukt het onderhand om zo af en toe één woord netjes volgens de regels op papier te krijgen;)

Een onwaarschijnlijk plezant onderdeel van het beoefenen van deze hobby is het internet afschuimen naar websites van professionele kalligrafen. Mijlenver, neen, miljarden mijlenver sta ik daar vanaf, maar niks verhindert om te blijven dromen en ooit eens een kalligrafisch ‘meesterwerk’ neer te pennen. Ook leuk is om Pinterest ondersteboven te keren naar voorbeelden van hobbykalligrafen. En last but not least: het zoeken naar (piepkleine) kalligrafiewinkeltjes in de Parijse straten.

Vorig weekend heb ik er eentje gevonden:

Mélodies Graphiques (prachtige naam), is de winkel van de heer de Tugny, gelegen aan de buitenzijde van de Marais in 10, Rue du Pont Louis-Philippe, en is een klein, nostalgisch super charmant winkeltje. Een deur in het midden, twee kleine etalages, meer is het niet. Maar eens binnen waan je je in de grot van Alibaba. Een keur aan papier, dik en dun, versierd of effen, handgeschept, artisanaal of gewoon uit de fabriek, kaartjes voor elke gelegenheid, van heel erg sjiek tot romantisch, gewone schriften om te oefenen en hele deftige schriften met een lederen omslag, inkt van J. Herbin (La Perle des encres) in alle kleuren van de regenboog, een arsenaal aan pennen en veren waarvan elke kalligraaf gaat watertanden…

Achter de kassa hangt de muur vol met handgeschreven enveloppen. Ik neem aan van klanten die de heer de Tugny willen verrassen met een kalligrafisch geschreven dankbriefje.

Op de vooravond van Valentijn mocht ik van Pat enkele dingen uitkiezen. Ik kocht een oefenschrift met ouderwetse rozen erop, een mooie pennenhouder mét pennenset en twee inktpotjes van Herbin. Alleen al de naam van de inktkleuren (Eclat de Saphir, Terre de Feu) deed me verlangen om er meteen aan te beginnen.

Aan de kassa stond kalligraaf Eric de Tugny ondertussen gezellig te keuvelen met Pat. En dat keuvelen, dat resulteerde onverwacht in twee cadeautjes:) Ik kreeg van Mijnheer de Tugny twee extra pennetjes en drie vellen degelijk Italiaans papier in mijn boodschappentas gestopt. Niet alleen een heerlijk winkeltje, maar bovendien een super charmante eigenaar erbij:)

Zo blij als een kind toog ik huiswaarts. De hartzeer die ik had om de cursus in Vlaanderen voortijdig te moeten afbreken omwille van de terugkeer naar Parijs sloeg meteen om in een enthousiasme om vooral te blijven oefenen.

Over een week of twee keer ik terug naar Monsieur Eric, want dan krijgt hij nieuw papier binnen. En dat zal ik toch echt eens moeten gaan bekijken. Vind ik.

Liefs,

3D film van La Sainte Chapelle: de moeite waard!

Het is alom gekend, in het centrum van Parijs zie je her en der ellenlange rijen met geduldige en minder geduldige toeristen die een bezienswaardigheid willen bezoeken. Dat is zo aan de Notre Dame, waar het eigenlijk altijd lekker snel gaat, dus als u twijfelt: gewoon doen, die rij:) maar dat is ook zo aan het Louvre, het Musée D’Orsay, het Centre Pompidou, en op vele vele andere plaatsen.

Eén bezienswaardigheid steekt er, qua aanschuiven, met kop en schouders bovenuit, en dat is de Sainte Chapelle, de hofkapel van het koninklijk paleis van Louis IX. Gelegen op het Ile de la Cité is de kapel een bezienswaardigheid van wereldformaat. Vroeg in de ochtend vertrekken en heel veel geduld, zijn een must wil u de kapel aan de binnenzijde bewonderen. Maar als u dat hebt opgebracht, wordt u ook beloond:) Althans, dat neem ik aan. Zelf heb ik de kapel nog niet bezocht. De reden hiervoor is mijn alom bekende ongeduldigheid;)

Naar aanleiding van de 800ste verjaardag van Louis IX, loopt over deze Franse, zeer geliefde koning een tentoonstelling van 8 oktober 2014 tot 11 januari 2015. Louis IX was de koning die de geschiedenis van Frankrijk voor een groot deel heeft bepaald. Hij staat bekend als ‘Saint Louis’, dat wil wat zeggen;).

Na er een en ander over te hebben gelezen blijkt dat de man vroom en menslievend was, een trouwe echtgenoot, een rechtvaardige koning en verdediger van het christelijke geloof door twee kruistochten te ondernemen.  Met zijn regime brak er een periode van rust aan, waarin gebouwd kon worden en de gotiek zijn hoogtepunt bereikte.

Saint Louis werd het toonbeeld van de ideale vorst, die het samenvallen van Kerk en Staat harmonieus in de praktijk bracht.  In Frankrijk is de nagedachtenis van deze rex christianissimus deel gaan uitmaken van het  nationale geestelijke erfgoed.

Naar aanleiding van deze tentoonstelling hebben het Institut Passion for Innovation en het Centre des Monuments Nationaux de handen in elkaar geslagen en een impressie gemaakt van hoe de verschillende paleizen op het Ile de la Cité er ten tijde van Louis IX, uit hebben gezien aan het einde van de 14de eeuw. Dankzij de huidige 3D technologie zijn ze erin geslaagd om hierover een heel mooi en interactief filmpje te maken. Mocht u plannen hebben om een van de komende weken naar Parijs te komen, meer van dit alles is te zien op de locatie en  de tentoonstelling ‘Louis IX’.

Klik en geniet hier alvast even vanuit uw luie zetel;): film

Liefs,

Tuinfeest in Parijs!

Komend weekend viert de stad Parijs opnieuw het ‘Fête des Jardins‘. Alle parken, tuinen, volkstuinen, dierentuinen en dies meer zetten het komende weekend hun beste beentje voor om de inwoners te vergasten op buitenactiviteiten allerhande.

Biologische tuinbouw, proeverijen, fauna en flora bewonderen, leren composteren en verpotten, het gebruik van aromatische planten, insecten op het menu zetten, u leert het allemaal in de vele serres, tuinen en parken die de hekken wijd open gooien.

Dat Parijs een ontzettend groene stad is, daar heb ik het al eerder over gehad. Laatst ontdekten Pat en ik tijdens een zondagse wandeling totaal onverwacht de tuin van het Musée des Archives Nationales. Een oase van rust temidden van de drukbevolkte en vooral druk bezochte kuierstraatjes in de Marais.

Het Hôtel de Soubise en het Hôtel Rohan (u vindt het museum aan de Rue des Francs-Bourgeois nr 60) zijn enkele van de mooiste bouwkundige parels in de stad. Het permanente museum dat er is gevestigd herbergt opmerkelijke stadsdocumenten, daterend van in de Middeleeuwen. Vaak vinden er tijdelijk extra tentoonstellingen en concerten plaats, en het museum is ook een zeer aantrekkelijke locatie om er ‘La nuit Blanche’ of ‘La Fête de la Musique’ te beleven.

Naast de opvallend mooie paleizen zijn er dus ook de tuinen. Even opmerkend, mooi en uitnodigend:

 

Zomertijd, bloeitijd:)

 

Liefs,

 

Jeugdvriendinnen in Parijs:-)

Een tijd geleden ontving ik in Parijs twee vriendinnen van de middelbare school. Het werd een weekend om nooit te vergeten:-). Niet omdat het prachtig lenteweer was, want het regende pijpenstelen, maar gewoon omdat je, als je samen bent met jeugdvriendinnen, je op  een of andere manier weer een beetje 18 wordt. Dus we hebben gezongen, gedanst in de regen, herinneringen opgehaald, lekker gegeten en vooral gelachen, veel gelachen!

De regen aan de Eiffeltoren kon ons niet deren, zelfs niet toen de ene na de andere paraplu het liet afweten (ik koop altijd goedkope paraplu’s, die zijn dus waardeloos en onbetrouwbaar als je ze écht nodig hebt). Door de dikke regendruppels zag mijn kapsel (dat er ’s ochtends nog ‘toelaatbaar’ had uitgezien) er algauw uit als een warrige bos uitgeregende pluimen. Maar ook dat kon me niks schelen. We voelden ons 18, we waren tevreden en hadden plezier.

 

Een van de vriendinnen had haar beide dochters meegebracht naar Parijs. Twee toffe tieners, dat moet gezegd! Niet één moment werd er gezeurd van ‘is het nog ver?’ of ‘moeten we nu echt al die gebouwen bekijken?’ of ‘wanneer gaan we iets drinken?’. Plezier beleven en oprechte interesse in de stad, dat hebben die meiden prachtig volgehouden. En als het kon, hadden ze het weekend enkele dagen langer laten duren:) Heerlijk was dat! Hun enthousiasme werkte aanstekelijk.

Een ‘crème de glace’ bij Häagen Dazs op de Champs Elysées, watertanden bij Cartier en Louis Vuiton, geluncht bij Kong, een parade op het Arc de Triomphe, de Tuilerieën, zot doen bij het Louvre, het boekenwinkeltje Shakespeare and Co, de rijkelijk versierde Pont d’ Alexandre, u noemt het en wij hebben het gezien en gedaan:-)

Als afsluiter kon een diner in ons geliefd restaurant Renaud niet ontbreken:

 

En Chopintje, die genoot duidelijk mee van alle aandacht;)

Meisjes, in september doen we het nog eens opnieuw. De dochters hebben alvast een verlanglijstje opgesteld voor een volgend weekend, dus er valt niet aan te ontkomen:-) Dikke dankjewel voor de fijne dagen!

Liefs,

 

 

Home sweet home

Mijn eerste volledige dag in Parijs na een frisse lentestop, en dat was gisteren meteen een schot in de roos.

Vooreerst zijn er de werken hier. Ik mag dan wel een dikke 4 weken geluierd hebben aan de Zeeuwse kust, de Bob de Bouwerkes in Boulogne-Billancourt hebben dat niet gedaan. Hier werd tijdens mijn afwezigheid met vereende kracht en dapper strijdend tegen alle mogelijke weergoden verder gezweet en gezwoegd.

Ondertussen kijken wij uit op één gedeeltelijk vernieuwde gevel. Dat gaat snel zeg! Op onderstaande foto ziet u de twee onderste etages met de nieuwe ramen:

En eens dat proces is gestart, gaat het hard:

Allez hup, met dank aan manlief die plichtsgetrouw de foto’s bleef nemen terwijl madame in haar luie strandstoel lag:

Dat was alvast de eerste verrassing bij thuiskomst: het vernieuwde uitzicht en de hoop op een uiteindelijk einde aan de lange jaren van boren, graven en trillen. Maar we zijn er nog lang niet, laat dat duidelijk zijn.

Gisteren was het zondag en dan maken Pat en ikzelf graag een uitstapje naar de stad. De Marais draagt onze voorkeur weg, en omdat het erg lang geleden was togen we die kant weer eens op.

Dat heeft ons niet gespeten. Bij het kuieren langsheen de winkels van de Rue des Francs Bourgeois hielden we halt op de binnenkoer van de ‘Bibliothèque Historique de la ville de Paris’. Daar zou over 5 min een keur aan geschoolde operastemmen (en dan noem ik: Fé Avouglan, Diane Monceau en Luca de Bernardi) een gratis concert geven. Dat lieten we ons geen twee keer zeggen, temeer er nog zitplaatsen waren op de eerste rij. Totaal onverwacht konden wij genieten van tientallen heerlijke aria’s, en dat in een historisch kader om ‘u’ tegen te zeggen. Van het zeemzoete ‘Casta Diva’ naar het speelse ‘l amour est enfant de Bohème’ uit Carmen. Van het prachtige Flowerduet uit Lakmé hoppend naar meezingers als ‘O Sole Mio’ en ‘Granada’… De volle twee uur zijn wij blijven zitten, genietend van zoveel schoonheid, op een plek die qua akoestiek niet moest onderdoen voor de Scala in Milaan;)

Een zeer amateuristisch opgenomen impressie, maar u kan even kort meegenieten, altijd beter dan niks:

Ik kwam ogen en oren tekort:)

En wat dacht u? Zoveel moois gezien en gehoord, we kregen er zowaar een hongertje van. Het was overigens al na zevenen. Op de terugweg naar huis kwamen we langs de Rue de Sévigné, alwaar de super gezellige en intieme tapasbar van San Pablo is gevestigd. Met een echtgenoot die tot zijn 18de in Spanje is opgegroeid kunnen wij daar onmogelijk langslopen zonder eerst enkele tapas te proeven.

Noem het en het stond op ons piepkleine tafeltje: patatas bravas, calamares, chorizo, queso frito, vino tinto, alcachofas en meer van dat fraais. Als toetje nog een assortiment turon en een crema catalana.

De rode wijn smaakte voortreffelijk, en het was handig dat we niet meer in de auto moesten, want het volledige kannetje ging op:) De metro bracht ons weer veilig thuis, net op tijd om de tweede helft van het voetbal nog even mee te pikken. Net voor het slapengaan waren we er nog getuige van dat Frankrijk won van Honduras.

Zeg nou zelf, dat is toch een fijne dag, niet? En hoewel de Zeeuwse kust een van mijn absolute topbestemmingen is, Parijs is en blijft een verrassende en zalige stad:)

Liefs,

 

Musée du Quai Branly

Na een kleine twee jaar in de Franse hoofdstad heb je al heel wat gezien van de stad, en toch is er altijd weer een moment waarop je denkt: ‘Hoe komt het dat we dit nog niet eerder hebben gedaan?’

Dat was ook zo met ons bezoek aan het Musée du Quai Branly. Een ware verademing, want dit is absoluut geen stoffig museum. De aparte architectuur (het museum loopt als een lange grote balk overheen de tuin) en het groene karakter zorgen voor een prikkelende nieuwsgierigheid vooraf en een een frisse en boeiende ervaring nadien. Het museum is vlakbij de Eiffeltoren gelegen, en vanuit de museumtuin is ‘La Grande Dame’ dan ook van op verschillende plekken in al haar pracht te bewonderen.

 

Het museum herbergt duizenden etnologische kunstvoorwerpen. Binnen word je overstelpt met kunstschatten afkomstig uit zowat alle werelddelen, en buiten ligt, afgeschermd van de straat door een dikke glazen wand, een uitnodigende wandeltuin. In die tuin is het museumcafé gevestigd, waar je terecht kan voor een overigens heerlijke Café of Thé Gourmand. De macarons die ons bord sierden waren van voortreffelijke kwaliteit:)

Bij het bewonderen van de vele uitgestalde kunstvoorwerpen schoot meer dan één keer de idee daar mijn hoofd: ‘Hier kan ik iets leuks mee doen in een les muzische opvoeding’;)

Het Musée du quai Branly is een groot museum, trek er dus voldoende tijd voor uit, want het loont de moeite. Op 23 juni 2006 werd het officieel geopend door de toenmalige Franse president Jacques Chirac, die in de Franse hoofdstad een duurzaam cultureel monument wilde nalaten.

Het museumpand is een ontwerp van de architect Jean Nouvel en beslaat met zijn vier gebouwen een oppervlakte van 40.600 m².
Om een natuurlijk karakter te benadrukken is een muur van 200 meter lang en 12 meter hoog aan de buitenzijde volledig begroeid met planten. Heel bijzonder, en door zowat iedereen die er langsloopt gefotografeerd.

Dit beeldje vond ik het allermooist:)

We keren er heel gauw nog n keertje terug, want we hebben nog niet alles gezien…

Liefs,

Ile Saint-Louis

Gisteren was nog maar eens een zonovergoten dag in Parijs. En een dag waarop manlief gewoon thuis was. Dus een uitstapje naar de stad was snel gepland:)

We stapten gezwind onze huismetrolijn 9 op tot de halte Michel-Ange-Molitor, daar overgestapt op lijn 10 richting Cluny La Sorbonne. Deze laatste halte nemen we vaak als we gaan kuieren in de stad. Je komt bovengronds temidden de studentenwijk Saint-Germain, en op wandelafstand van de twee toeristische hotspots: de eilandjes Ile de la Cité en Saint-Louis. De drukte was enorm, iedereen had wel zin in een beetje stadsgekuier. De rijen aan de ijssalons waren fenomenaal. Ik overdrijf niet als ik zeg dat voor sommige ijssalons een rij van wel 80 personen stond. Toeristen én Parisiens. Zelf zou ik er nooit ofte nimmer het geduld voor opbrengen, maar hier kunnen de mensen er wat van.

In het park rondom de Notre Dame staan op dit moment de bomen in volle bloei. Een zee aan roze bloemblaadjes omringt de imposante kolos. Het duurt nog wel enkele dagen, want de bomen zijn zwanger van duizenden knoppen. Over enkele zonnige dagen barst dat lentegeweld in volle hevigheid los, een lust voor het oog!

Helemaal aan het einde van het Ile de le Cité staat het Mémorial des Martyrs de la Déportation. Een monument voor de 200.000 Parijse gedeporteerden tijdens WOII. Het monument, ontworpen door de Franse modernist Georges-Henri Pingusson en ingehuldigd door De Gaulle in 1962, ligt gedeeltelijk ondergronds. Mooie kalligrafische inscripties herinneren aan de terreur. Het is een vrij eenvoudig monument qua architectuur, maar een ontzettend sterk monument qua sfeer. Je kan hier niks anders dan héél stil te worden en te denken aan de velen die hun leven zijn verloren op erbarmelijke manieren.

Het Memorial is gratis te bezoeken, een gids aan de ingang verzoekt iedereen vriendelijk doch beslist om geen lawaai te maken en fotomateriaal niet te delen over het internet, geen foto’s ervan hier op de blog dus. Een bezoek duurt hooguit een kwartier, maar ik garandeer je een kwartier vol emotie, een kwartier dat beklijft. Die ene zin, gegraveerd in een van de muren binnenin het Memorial: ‘Pardonne, n’oublie pas…’heeft me de rest van de middag niet meer losgelaten.

Aangekomen op het Ile Saint-Louis namen we de buitenrand. We bewandelden de Quai d’Orléans en de Quai de Béthune helemaal tot aan het uiterste topje van het eiland. Langsheen de oever van de Seine honderden jeugdige zonnebaders…

Van op de kade is op de bovenverdieping van dit gebouw, het gerenommeerde restaurant La Tour d’Argent te zien. Beroemd om het panoramische uitzicht op de Notre-Dame, de Seine en het Ile de la Cité. En berucht om de hoge prijsklasse. Een restaurant voor een bijzondere gelegenheid dus. Wij waren er nog niet. Als dat verandert, zal u ervan horen:)

Op de terugweg de middenstraat genomen de Rue Saint-Louis-en-l’Ile. Zalige winkeltjes, geurrijke thee- en koffiehuizen, interessante galerieën… Voor elk wat wils. Ongeveer in het midden van de straat staat het Rooms-Katholieke kerkje Saint-Louis. De kerk is ontworpen door vier architecten, waaronder François Le Vau (1613-1676), de niet-erkende broer van Louis Le Vau, architect van het kasteel van Versailles. De schutspatroon van de kerk is Lodewijk IX de Heilige van Frankrijk.

De kerk is er gebouwd tussen 1664 en 1726, tijdens het bewind van Lodewijk XIII, ter vervanging van een andere kerk, die daar vanaf 1622 had gestaan. De belangrijkste redenen dat de bouw zo lang duurde waren het gebrek aan geld en een nood aan goede arbeidskrachten.
Het gebouw wordt gekenmerkt door de opengewerkte klokkentoren en de atypische smeedijzeren klok. De Saint-Louis is opgebouw uit drie beuken, en staat bekend om de grote hoeveelheid (blad)goud, emaillewerk en marmer. Een andere bijzonderheid is het feit dat de kerk is opgenomen in de huizenrij, en dat er dus enkel een vrij bescheiden façade te zien is vanaf de hoofdstraat.

De frisse temperatuur en de zalige rust die er altijd heersen zorgen voor een heerlijk oponthoud temidden van de stadse drukte.

Opnieuw een fijne wandeling, in de zon en in de drukte. Een wandeling waarvan het bezoek aan het gedenkmonument  voor de gedeporteerden me vooral bijblijft.

Liefs,

 

Weekendje Loire

Vorig weekend zijn Pat en ik er stilletjes even ‘tussenuit’ geknepen. Opnieuw naar onze geliefde Loirestreek, de buurt rond Henrichemont met name. Slechts op een dikke twee uur rijden van onze thuishaven.

U las hier al eerder wat we er zo fijn vinden.

We logeerden opnieuw in Bed&Breakfast ‘Demeure des Tanneries‘. Het ontbijt was zoals gewoonlijk uitgebreid, op het koninklijke af: croissants, chocoladekoeken, gewoon brood, vers fruit, yoghurt, taartjes en cake, huisgemaakte confituren, pannenkoekjes. Noem het en het staat op tafel.

Chavignol langsgereden voor de verse geitenkaas, Sancerre bezocht voor het voorraadje wijn, en broccantemarkten voor het snuisteren tussen voorwerpen van weleer. Op een van die markjes vonden we trouwens voor een habbekrats een klein verrekijkertje in een aftands en behoorlijk versleten hoesje. Maar het werkt!

(En wie weet komt het ‘van pas’ om straks, als de temperaturen blijven oplopen, de Bob de Bouwers hier beneden in ontbloot bovenlijf te bspieden;)

Het landschap trekt aan ons voorbij, en het is genieten geblazen. Zelfs de zon en de bijhorende temperaturen deden hun uiterste best om ons te behagen:

Het hoeft niet lang te duren, zo een ‘er even tussenuit weekendje, één nachtje is voldoende, en een mens komt blij, uitgerust met nieuwe energie en gelukkig weer thuis.

Ik kan het u aanraden, een minitripje naar deze streek in Frankrijk. Tijdens de wintermaanden zijn de meeste dorpen enorm verlaten en doods, maar ook dat, en eigenlijk vooral dat, heeft zo zijn charmes. Lege dorpen als onbeschreven bladeren, pure poëzie.

Op zondag nog een heel fijne wandeling gemaakt langs het kanaaltje in Briare:

Ik denk dat u nu ook zin krijgt om de Loirestreek te bezoeken. Niet zozeer voor de imposante en majestueuze kastelen (die zijn trouwens een bezoek ook meer dan waard!), maar voor de rustige dorpen, het heldere water en de geitenboerderijen… bijvoorbeeld…

Liefs,