Familie gevonden in Parijs

Het verhaal zou zomaar uit een film kunnen komen…

Via via kwamen we te weten dat Pat een nichtje heeft dat in Parijs woont én haar eigen restaurant runt. Als dat geen leuk nieuws is. Ze is de kleindochter van de broer van de opa van Pat (volgt u nog?) Pat is geen familiemens, hij was niet eens op de hoogte van het bestaan van dat nichtje, laat staan dat hij wist dat familie van hem in Parijs woonde. Zelf vind ik dat altijd een beetje verwonderlijk , maar voor manlief is dat niks bijzonders. ‘Ik kan toch niet iedereen van mijn familie kennen?‘ Zegt ‘ie dan… ‘Heh?? Tuurlijk wel!! repliceer ik steevast, ‘… ik ken iedereen van mijn familie!! Hij weer: ‘Ja, jij wel, maar ik niet‘… Enfin, zelf vond ik het super spannend om haar te eens ontmoeten, en dat hebben we dus even geregeld, dames onder elkaar, weet u wel;)

Op zo een moment is Facebook een heerlijk medium, want we zochten algauw contact met elkaar. Ik met haar, en zij met mij. (Bleek dat zij via diezelfde via via ook op de hoogte was gebracht van het feit dat ze ‘un cousin’ heeft die sedert kort in Parijs woont). Manlief bleef in dit stadium wijselijk op de achtergrond. ‘Familybusiness’ is niet zo zijn ding.

Enfin, een nicht dus, Claudia, en ze runt inderdaad haar eigen restaurant, ze geeft workshops koken en ze organiseert lunches die net een beetje anders zijn. Dat leerde ik allemaal op het Wereldwijde Web. Ze is in Parijs veel beter bekend onder de naam ‘Miss Lunch’. Ondertussen schreef ze ook al een kookboek en ze krijgt regelmatig een prijs van een of andere culinaire organisatie in de stad. Hoe dat nichtje in Parijs is verzeild geraakt las ik ook nog. Ze is geboren in Brasschaat, maar toog algauw met haar ouders naar Canada. In haar studententijd kwam ze een kunstrichting volgen in Parijs en daar is ze dus ook blijven hangen. Ze tekent, schildert, boetseert en kookt. Wat een veelzijdige madame!

We kregen van haar een uitnodiging om zondag 25 nov naar haar befaamde ‘Lunch in the Loft’ te komen. Helemaal de andere kant van Parijs, maar dat kon ons niet deren, we (ik vooral) waren veel te nieuwsgierig.

We togen op weg, lijn 9 tot Strasbourg en dan lijn 8 richting Créteil, halte Ledru-Rollin, één halte net voorbij de Bastille. Helemaal in het oosten van de stad, exact één uur reistijd. Het was gelukkig erg rustig in de metro, zo op het middaguur:

Een piepklein restaurantje was het, één tafel stond middenin, waar voor 10 personen was gedekt. Miss Lunch zag ons al van ver komen, verwelkomde ons met open armen, erg enthousiast. Ik ben ervan overtuigd dat zij net zo nieuwsgierig was naar ons als wij naar haar.

Het menu hing kunstig aan het raam en was erg uitnodigend:

Ondertussen kwamen ook de andere mensen aan, niemand kende iemand, dus even voorstellen was wel noodzakelijk: er was een hele grote meneer, die was computerspecialist bij een verzekeringsmaatschappij, hij was met zijn vriendin, er was een welbespraakte journaliste uit Annecy, een rustige ‘lawyer’ op leeftijd uit New York met een heel jonge vriendin. De vriendin, ook uit New York, is rockzangeres en ze schrijft liedteksten. Er was ook nog een zwarte meneer, die werkt voor een Duits bedrijf in schoonheidsmiddelen, en er was een Braziliaanse mevrouw die in Parijs woont, en wij dus, Pat en ik…

De maaltijd was subliem! Pat z’n nichtje kan lekker koken, kan haar bordjes perfect dresseren, kan haar bezoekers fijn entertainen, én ze zorgde ervoor dat iedereen zich snel op z’n gemak voelde. In mijn ogen een perfecte gastvrouw.

Claudia had het druk met koken en opdienen en praatjes maken met de gasten, dus erg veel tijd om bij te praten was er niet, maar wij keren er zeker nog eens terug, voor weer een nieuwe ‘Lunch in the Loft’. (De naam komt nog uit de tijd dat ze deze lunches aanbood bij haar thuis, maar dat doet ze nu niet meer).

Ik kocht nog haar sjieke kookboek, en daar heeft ze iets liefs ingeschreven:)

Liefs,