Zo snel gebeurd..

In de vroege ochtend van vorige zondag, toen ik naar huis reed na een topeditie van Zeverrock2016, was ik getuige van een zwaar auto ongeluk. Een auto reed aan hoge snelheid over de N60, raakte ter hoogte van wegwerkzaamheden de middenberm, ging over kop, raakte talloze betonblokken en bleef naar mijn gevoel eindeloos tollen en draaien. Een enorme stofwolk was het abrupte gevolg en over honderden meters lagen graszoden,  betonstukken en auto onderdelen.  Ik heb mijn auto aan de kant gezet en ben, net als een andere bestuurder die getuige was, uitgestapt. De betroffen auto was herleid tot schroot, lag op z’n kop en de chauffeur lag doodstil op het ochtendkoude asfalt.

Ik ben naar het slachtoffer toegelopen, mij er goed en wel van bewust dat ik zonder enig hulpmiddel maar bitter weinig zou kunnen doen. Terwijl de andere getuige de hulpdiensten opbelde en de brokstukken op de andere weghelft probeerde op te ruimen, heb ik het hoofd van het slachtoffer in mijn beide handen genomen om het, voor zover mogelijk, te stabiliseren. Op mijn knieën, dichtbij het slachtoffer, rustig maar vastberaden, heb ik hem zonder ophouden toegesproken, hem gesmeekt om bij ons te blijven, te luisteren naar mijn stem, in een op dat moment rotsvaste overtuiging dat dat zou helpen.

Wat duurt het dan lang voor politie, ziekenwagen, MUG en brandweer er dan zijn. Elke minuut leek een eeuwigheid. Letterlijk.

Slapen zat er voor mij bij thuiskomst niet meteen in, teveel adrenaline gierde nog door mijn lijf. Manlief heeft mijn verhaal keer op keer opnieuw aanhoord❤️

Ik lees vandaag in de krant dat de jongeman nog steeds in levensgevaar verkeert.

Bij deze een oproep aan allen, draag je veiligheidsgordel, ook als het niet nodig lijkt omdat je maar een korte afstand moet afleggen. Houd je aan de snelheidsvoorschriften, ook als er geen kat op de weg is.

Een ongeluk is écht zo snel gebeurd..

liefs,

Exit Facebook

Om het maar eens met de gevleugelde woorden van Eric Van Looy te zeggen: ‘Het is gebeurd’. Enkele weken geleden verwijderde ik, vrij resoluut, mijn Facebookaccount.

Ik heb het niet over de gezellige persoonlijke berichtjes en de fijne reacties van vrienden, die las ik steeds met veel interesse. Jarenlang heb ik oprecht plezier beleefd aan het Facebookgebeuren, maar gaandeweg sloop de mot erin. Steeds vaker ergerde ik me aan de dagdagelijkse reacties van mensen op gebeurtenissen en nieuwsberichten, steevast overtuigd van hun eigen gelijk. De ene reactie nog grover dan de andere, de ene foto explicieter dan de andere, de ene boodschap agressiever dan de andere.

Ik sta ervan versteld dat zo weinig mensen denken: ‘Wat als ik het fout heb? Wat als ik ongelijk blijk te hebben?’ Zelf twijfel ik namelijk dagdagelijks aan alles en nog wat.

Toen ook terroristen het platform gingen gebruiken om hun wandaden life te streamen naar de wereld, liep voor mij de emmer met die allerlaatste spreekwoordelijke druppel over. ‘Weg ermee’ dacht ik. En deed ik dus ook.

Ik ben een twijfelaar, maar niet (al té) naïef, en mij er dus terdege van bewust dat ik al die ongevraagde commentaren niet uit mijn leven kan bannen. Via tal van andere kanalen stromen die nog vlotjes binnen, maar ook daar ga ik gaandeweg controle houden.

Ik heb nood aan échte contacten, aan vriendelijke en respectvolle boodschappen, een kopje thee op een terras, een telefoongesprek voor verjaardagswensen, een pint aan de toog, een onverwacht etentje, WhatsAppberichtjes van op een vakantieadres. Heerlijk.

Lieve vrienden, jullie hebben m’n adres in België en Parijs, mijn mobiele en vaste telefoonnummers, mijn mailadressen. U weet me te vinden:)

Liefs,

Les dimanches musicaux

Vorige zondagnamiddag kwam de  Koninklijke Gentse Oratoriumvereniging naar Parijs voor een concert in La Madeleine, in het kader van de Muzikale zondagen. Een buslading vol enthousiaste Gentenaren in de Franse hoofdstad, daar mochten wij niet bij ontbreken;).

Omdat ik ook nog eens twee lieve ex-collega’s heb die lid zijn van dit koor togen wij dus opgewonden naar La Madeleine. Metro 9 tot in Franklin Roosevelt en dan lijn 1 tot La Concorde. Van daaruit is het amper 10 minuutjes stappen voor je de imposante Madeleine aan het einde van de Rue Royale ziet opdoemen.

In een sereen, maar toch imposant kader bracht het koor een uitgekiend programma en de hemelse klanken brachten heel wat luisteraars in vervoering.

 

 

 

Deze slideshow vereist JavaScript.

Na dikke knuffels van de collegaatjes togen wij blijgemoed weer huiswaarts. En alsof de muzikale namiddag nog om een afsluiter vroeg, werden we in het station Franklin Roosevelt getrakteerd op een extra miniconcert:

Liefs,

 

22 maart 2016

Wij zijn vanavond even tot aan de Eiffeltoren gewandeld. Die kleurt op dit moment in zwart, geel en rood, een solidair eerbetoon van de stad Parijs aan de slachtoffers van de terreurdaden in Brussel eerder vandaag.

Ook voor ons een moment om even stil te staan bij zoveel pijn en verdriet.

En dan doet het op een of andere manier deugd dat daar iemand staat met zo een groot bord.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Liefs,

Feit

Windstil, stralend zonnetje, 14gr… Mijn eerste terraske van 2016 is een feit! 

(En dat er nog maar heel veel mogen volgen:-)

Genieten jullie ook’n beetje van de eerste lentedagen?

#caféseguin

  
Liefs,

Kathleen

Coup de coeur

Geen betere plek om tijdens een regenbui je kapsel droog te houden dan de Fnac op de Champs-Elysées. En dat is exact wat ik vorige week deed, toen ik verrast werd door een felle plensbui: de Fnac binnenduiken (letterlijk, want je moet meteen met de roltrap naar beneden) en mijn oog laten vallen op de actiebak met pockets (één kopen, één gratis).

Tijdens het snuffelen naar wat goed van pas komende extra lectuur kwam ik volgend kleinood tegen:

Het verhaal over een vrouw die Plymouth achter zich laat en verhuist naar een klein havenstadje in Cornwall. Ze start er in een piepklein bakkerijtje en leert gaandeweg om te gaan met alle inwoners en hun (on)hebbelijkheden.

Dat is een inhoud die me bij tijd en wijlen als ontspannende lectuur wel kan boeien, dus ik nam het boekje mee. Nu nog op zoek naar het gratis exemplaar, het regende toch nog, dus ik had zo te zien ruim de tijd om verder te snuffelen.

En mijn oog viel hierop:

Bij het zien van de cover dacht ik: dit gaat over de visserij, stormweer, passie, Bretagne, destructieve relaties, het keiharde leven…blablabla

Maar dat was niet helemaal correct. De achterflap vertelde me dit: ‘Un homme et une femme. Ils ne se connaissent pas mais échangent des mails. Jusqu’à devenir acros. Jusqu’à ne plus pouvoir se passer l’un de l’autre, sans se rencontrer pour autant… Savoureuse et captivante, cette comédie de moeurs explore avec finesse et humour la naissance du sentiment amoureux’, en ik was verkocht. Dit gratis exemplaar zou het worden. Als het niks is, dan ben ik ook geen geld kwijt dacht ik nog.

Ik doorbladerde snel het boekje, en inderdaad: alleen maar emails. Op alle pagina’s. Hmmmm, dit kan me wel boeien. Een beetje voyeur spelen in andermans mailverkeer, dat is eens iets anders, dus het boekje ging mee naar de kassa.

Buiten waren de grijze wolken weggetrokken, ik had rustig de tijd om op station Roosevelt de metro in te duiken en huiswaarts te keren.

Raar maar waar, ik ben niet begonnen in het betaalde boek, maar in het gratis boek. Op een of andere manier was ik reuze nieuwsgierig geworden. Wat kunnen twee mensen elkaar te vertellen hebben per mail, dat daarmee een volledig boek kan gevuld worden?  Want geef toe, 350 pagina’s, dat is geen dun boek.

Lieve mensen, ik ben beginnen lezen en ik ben niet meer gestopt. Wat een heerlijk verhaal! Zelden zo nieuwsgierig geweest naar de volgende pagina. Sneller en sneller draaide ik de pagina’s om, zonder stoppen. Steeds opnieuw wil je absoluut weten wat zijn of haar antwoord is op de voorgaande mail, steeds opnieuw slaagt de schrijver erin om je met intelligente dialogen en een onderliggende spanning het verhaal in te zuigen. Metersdiep. Ik heb zo’n spijt dat het boek uit is 😦

Een volbloed rasverteller, die Daniel Glattauer.

Liefs,

 

 

 

Dineren bij Miss Lunch

Dat de tijd vliegt, dat weten u en ik, maar dat het zo snel gaat, daar schrik ik soms wel van. Op 25 nov 2012(!) gingen wij voor het eerst, en tot onze eigen verbazing ook voor het laatst, eten bij Claudia,  een nicht van Pat die in Parijs een restaurant runt. U kon er hier al over lezen.

De voorbije twee weken waren Claudia’s ouders uit Canada op bezoek in Parijs, en dat was voor ons een reden om er weer eens lekker te gaan eten. Mét het voornemen om in het vervolg geen drie jaar meer te wachten.

We werden opnieuw heel hartelijk ontvangen, er werd gezoend en geknuffeld. De nicht haar ouders waren blij ons te zien, en dat was wederzijds, want we zagen elkaar nooit eerder.

Na een eerste glas rode wijn ( van een Franse wijnboer met de blauwste ogen van de hele planeet, dixit Claudia) werd snel een keuze gemaakt voor het menu.

Ik koos voor een fromage de chèvre, salsa mangue & grenade, tartine de pain aux noix, verdure, gevolgd door een vegetarisch gerecht: curry aux champignons, épinards & pommes de terre, galette aux légumes en als dessert de formidabele Belge aux fruits secs, version à l’huile d’olive.

De heerlijkheden in beeld:

Pat koos voor Hareng matjes & purée d’agrumes als voorgerecht, gevolgd door de Foies de poulet marinés, châtaignes d’eau, poitrine fumée sur lit de salsa verde, lard sur tartine:

Het werd opnieuw een gezellige en lekkere avond. Het restaurant is nog steeds piepklein met een vijftal tafeltjes, een beperkte kaart, uitstekende wijnen, een bijzonder toffe gastvrouw en heel aangenaam gezelschap. Pat praatte honderduit met zijn ondertussen bejaarde maar zeer kwieke achterneef. Boeiende familiegeschiedenissen en verrassende verhalen vulden de avond. Wat wil je met een familie die al meer dan 100 jaar niks anders doet dan de wereld rondtrekken. Mijn schoonfamilie startte ergens in de 18de eeuw als protestantse Nederlanders, kwam door een huwelijk naar katholiek Vlaanderen, waar de vele afstammelingen verder togen naar Cairo, naar Brazilië, over Congo, Zuid-Afrika en Canada naar Barcelona.

En ondertussen zitten zowat in al die landen nazaten, tot in Parijs.

 

Miss Lunch met haar smaakvolle creatie ‘Le Belge’:

 

Als u in de Franse hoofdstad bent, loop gerust eens binnen bij Miss Lunch. Zeg dat je Belg of Nederlander bent en ze zal haar uiterste best doen om je in het Nederlands te verwelkomen:) En kies na je maaltijd voor haar befaamde dessert: Le Belge. Een soort cake gemaakt met olijfolie, gevuld met zoetzure gedroogde vruchten. Hij bestaat ondertussen in allerlei combinaties.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

We togen weer huiswaarts, langs het Square Armand Trousseau, voldaan en dankbaar voor zoveel verhalen, zoveel vriendschap.

 

Liefs,

 

Parc de Brimborion

Net over de Pont de Sèvres, op wandelafstand van onze thuisbasis, ligt een klein park (4,5 hectare), en om er te geraken moet je van wat klimwerk houden. Wij hadden gisteren wel zin in een stevige wandeling, dus we togen richting Meudon.

Parijs ligt, geografisch gezien in een kom, en op één van de heuvels eromheen ligt het Parc de Brimborion. Het is de plek waar in de 18de eeuw het kasteel van Bellevue stond. Beneden, aan de oevers van de Seine, had Madame de Pompadour (de geliefde van Lodewijk XV) een ‘bescheiden’ paviljoen. Na het overlijden van Lodewijk XV kwam het domein in handen van de dochters  Adélaide, Sophie en Victoire. Zij realiseerden in het park een Engelse tuin.

De bovenste prent toont het grote kasteel Bellevue, de onderste het ‘optrekje’ van Madame de Pompadour. Zo ongeveer op de plek waar de tekenaar toentertijd stond ligt nu ons optrekje aan de Seine;)

Het kasteel en het park kenden doorheen de eeuwen verval en vernietiging. Van het kasteel blijft niks meer over, het park is nu eerder klein, heeft een drukbezochte ponnyclub, en is absoluut een fijne plek om te wandelen.

Net buiten het park staan een paar oude maar absoluut prachtige villa’s. Mensen die hier wonen hebben dag in dag uit een fenomenaal uitzicht op de stad Parijs.

Vandaag de dag wordt het park vooral tijdens de weekends bezocht door wandelaars. De vele rotspartijen zijn nog grotendeels natuurlijk, en de terrassent bieden op vele punten een adembenemend uitzicht over de meanderende Seine met haar vele eilanden.

U herkent links op de foto onze buurman, het kantoor van Roche in Boulogne-Billancourt:-)

 

Liefs,

Hangende hoogtewerkers

Vorige week zijn tijdens de storm en bij een paar zeer stevige rukwinden enkele platen van de pas vernieuwde toren aan het project Citylights losgekomen en naar beneden gewaaid. Een paar daarvan kwamen terecht in de tuinen van de hier tegenover liggende appartementen en andere platen hingen vervaarlijk te flapperen in de wind. Niemand raakte gewond, waarschijnlijk omdat de meesten van ons gezellig binnen bleven.

Gelukkig maar.

Meteen werd groot alarm geslagen. Politie en civiele bescherming waren er als de kippen bij om de doorgangen in de passage beneden af te zetten met het onderhand door ons gekende rood witte lint.

Deze ochtend, na het ontwaken en bij een eerste blik naar buiten, zie ik twee dappere mannen op waanzinnige hoogte hangen aan de toren, drukdoende met het spannen van een net. Een huzarenstukje als u het mij vraagt.

Ik neem aan dat dit een voorzorgsmaatregel is voor een eventueel volgende rukwind en dat
ondertussen naar een definitieve en veilige oplossing wordt gezocht.

 

 

 

Toch altijd eerst even naar boven kijken, vooraleer ik de doorgang oversteek;)

Liefs,

Marktkramer met humor

Vorig weekend hing dit bord bovenin het kraam waar ik wekelijks groenten en fruit aankoop:

En nu vraag ik me af of er nog steeds dames zijn die het zich zullen riskeren?  🙂

Liefs,