Marktkramer met humor

Vorig weekend hing dit bord bovenin het kraam waar ik wekelijks groenten en fruit aankoop:

En nu vraag ik me af of er nog steeds dames zijn die het zich zullen riskeren?  🙂

Liefs,

Woensdagochtend

Woensdagochtend, ik ben al vroeg opgestaan want er is markt vandaag.

Het allerlaatste boek van Pascale Naessens biedt weer een keur aan kleurrijke en verleidelijke recepten die ik maar al te graag uitprobeer, dus er is koopinspiratie in overvloed:)

Onderweg kom ik de gestage stroom van trouwe ‘nounou’s’ tegen (dat zijn de Parijse nanny’s). Veelal Afrikaanse, Turkse of Marokkaanse vrouwen met vele blonde peuters bengelend aan hun hand en aan hun rokken of slapend in de kinderwagen. Samen trekken ze, net als ik, naar de markt, onderweg altijd druk telefonerend, altijd.

Als de ene nounou een andere nounou tegenkomt wordt het telefoongesprek abrupt afgebroken, er wordt gezoend, gelachen en joviaal gebabbeld in een taal die ik niet begrijp. Ik beeld me in dat ze elkaar vragen hoe het met de andere gaat, of de werkgevers correct zijn en of ze al weten wat ze gaan klaarmaken straks. Onderwijl blokkeren ze het ganse voetpad met de kinderwagens. Het gekke is dat dit soort ontmoetingen bijna altijd op dezelfde plek gebeurt. Ik anticipeer ondertussen en steek ruim bijtijds de straat over, waar een vlottere doorgang mijn wandeling naar de markt makkelijker maakt (op voorwaarde dat er dan geen auto op het voetpad staat, wat in Parijs een doodnormale zaak is).

Eerst nog snel even naar de biowinkel voor extra vierge olijfolie. Twee flessen dan maar, want ik kan niet kiezen tussen een fles ‘douce’ of een fles ‘corsé’. Zal allebei wel van pas komen. De zachte voor de warme recepten en de stevige voor de salades. Een van de twee zal deze middag al geproefd worden.

Op de markt zelf was het deze ochtend rustig. De marktkramers zijn terug uit vakantie, maar moeten precies nog even proefdraaien. Ze keuvelen gemoedelijk met elkaar, de klanten worden na een lange vakantieperiode hartelijk begroet en de koopwaar wordt met een gezapig tempo mooi geëtaleerd.

Mijn vaste groenten-en fruitman ziet me al van ver aankomen en roept me luidkeels toe: ‘Aaaach, ma belle maman!!!! Ca fait longtemps qu’on s’est vu!?‘ Ik lach hem vriendelijk toe. Mensen draaien zich nieuwsgierig om. Ze willen de schoonmoeder van de groentenman wel eens bekijken. Sinds hij ons Mop heeft gezien heeft mijn groentenman zich in het hoofd gehaald dat ik, vroeg of laat, zijn schoonmoeder wordt. En dat mag iedereen weten, vindt hij.

Bon, ik plaats zoals gewoonlijk een fameuze bestelling (groenten en fruit staan hier hoog op onze weekmenulijst) en neem uitgebreid afscheid, nadat ik heb moeten beloven dat ik Mop gauw nog eens naar Parijs haal.

Op de terugweg kan ik over de ganse afstand het voetpad volgen, een zeldzaamheid. Geen keuvelende nounou’s, geen vrachtwagens of auto’s op de stoep. Wel tientallen ambtenaren voor de noodzakelijke rookpauze. Honderden peuken op de grond, maar dat belemmert me niet om door te stappen. Het is alleen frustrerend dat ze blijven volharden in het bevuilen van de pas heraangelegde stoep.

Thuisgekomen ligt Chopintje me aan de deur op te wachten. Het manneke is hondstrouw en verwelkomt me alsof ik drie maanden op wereldreis was. Ik ga hem vandaag extra in de watten leggen, want morgen moet hij naar de dierenarts voor de gevreesde castratie. Morgen mag u mij zo af en toe een bemoedigend berichtje sturen, want ik zal verloren lopen, wees daar maar zeker van. Morgen is geen vitaminerijke groente- of fruitsoort opgewassen tegen mijn ongerustheid en angst. Rust zal ik pas hebben als hij weer veilig en wel thuis op mijn schoot ligt.

Liefs,

 

La Ruche Qui dit Oui (2)

Zo, onze ‘Ruche qui dit Oui‘ in Issy werd door ons bezocht, gekeurd én uiteindelijk toch goed bevonden.

We togen gisteren naar Issy-Les-Moulineaux, waar de verkoop van de bestelde artikelen zou doorgaan. Ik had op vrijdag netjes zoals beloofd de mail ontvangen waarin mijn bestelling volledig werd ‘goedgekeurd’, ttz alle producten die ik had besteld zouden er zijn. Dat heeft te maken met de quota die de producenten opleggen. Als zij een hele vrachtwagen naar Parijs moeten rijden voor 4 appels, dan gaat de verkoop dus niet door, dat lijkt me begrijpelijk. Maar, wat ik had besteld, zou er zijn, dus ik blij.

De verkoop ging door op de ‘koer’ van een lokaal plastiekfabriekje. De boeren, boerinnen,   de confituurbereidsters en de kaasmakers, allen waren ze present en meer dan bereid om een praatje te maken met hun klanten. Zo vertelde de teler van mijn bestelde sjalotjes me dat de uitjes groeien volgens een bepaald procédé waarbij rekening wordt gehouden met de stand van de sterren en de maan… (Beetje zoals de Demeter-organisatie, bekend van de biowinkels in Vlaanderen). Hm, mij lijkt het een beetje téveel bio-verkoop-praat, maar het zou de bewaartijd uitermate verhogen, dus dat is meegenomen (als het waar is tenminste).

Een greep uit wat ik had besteld:

Appelflappen, appels voor een tarte Tatin, rundsgebraad, 
kalfsfricassée, verse deegwaren, palmiers (lievelingskoek van Pat)sjalotjes, knolselder, brood met groene olijven, witloof, Parijse champignons, frambozenconfituur, eieren, vastkokende aardappelen....

Zo vriendelijk als de verkopers waren en zo vers als de producten zijn, zo hectisch verliep de organisatie. De bakker had alle artisanale broden in grote korven gelegd, waardoor het onmogelijk bleek de klanten op een vlotte en snelle manier te bedienen. Steevast zat het gevraagde brood helemaal onderin de bak. Minuten gingen voorbij met bakken ondersteboven keren… Resultaat: binnen no-time een wachtrij van jewelste. Komt daarbij dat de eierboer  pas is gearriveerd om 16 uur, terwijl de verkoop gepland was van 15 tot 17u en je dus een uur moest wachten als je eitjes had besteld (ik dus). Nu was het ons al eerder opgevallen dat je het in Frankrijk met afspraken en uren niet al te nauw mag nemen. Een afspraak om 16u kan gerust pas om 17u opdagen. Zonder verontschuldiging. Peter Mayle schreef er ooit een heel boek over, dat speelde zich wel af in de Provence, maar hier in Parijs is het niet anders. Wij leerden er alvast uit dat we een volgende keer pas tegen een uur of 4 gaan. Dat bespaart ons de frustratie van het lang moeten wachten.

Het vlees lag dan weer netjes in een gekoelde aanhangwagen, waarvoor bravo!

De appelflappen hadden we deze ochtend als ontbijt. Ik vond ze super lekker, niet te zoet, voor manlief mochten ze ietsje zoeter. De knolselder en het rundsgebraad staan deze middag op het menu, samen met de vastkokende aardappeltjes. Ik houd u op de hoogte of het lekker was:)

We zijn ook heel benieuwd naar de smaak van de verse pasta. Die is op vrijdag op de boerderij gemaakt, op zaterdag gekocht en zal maandag in mijn pannetje liggen.

Ondanks de rommelige organisatie keer ik een volgende keer zeker terug. Voor weer nieuwe producten en weer nieuwe ontmoetingen met andere telers en producenten.

Een boterhammetje met frambozenconfituur van de vriendelijk lachende én mooie madam smaakt nu nét ietsje zoeter en fruitiger dan eentje met anonieme confituur van de Carrefour:)

Liefs,

La Ruche qui dit Oui:)

‘La Ruche qui dit Oui‘ is een Franse organisatie die lokale boeren en hongerige stadsmensen bij elkaar brengt. Om de vele extra kosten van groothandelaars, opslagplaatsen, vervoersmaatschappijen enz. te verminderen brengt La Ruche de landbouwers en de klanten rechtstreeks bij elkaar. Overheen Frankrijk zijn mensen bereid gevonden om wekelijks een ruimte ter beschikking te houden waar de landbouwers en lokale kleine producenten hun producten aanbieden waar wij, de klanten, de super verse en vaak huisgemaakte producten kunnen aankopen. Deze plek kan een restaurant zijn, of een café, een hangar in iemands tuin of gewoon een publieke plek vlakbij waar je woont.

Na het bekijken van onderstaand filmpje werd ik enthousiast, en heb ik me ingeschreven:

Je schrijft je dus in bij een Ruche bij jou in de buurt. Ik deed dat in Issy-Les-Moulineaux, een dorpje net buiten de ring van Parijs en voor ons op een 5-tal minuten rijden. In Parijs zelf zijn er een 11-tal, met nog eens 6 Ruches in de steigers. Een onwaarschijnlijk succes dus, wetende dat het idee pas in 2011 is ontstaan. Vooral jonge gezinnen maken er graag gebruik van. Als gezond eten en een beetje rekening houden met het milieu (hoog) op je prioriteitenlijstje staan dan is ‘La Ruche’ (vertaald: een bijenkorf) een mooi alternatief voor de grootwarenhuizen, waar producten vaak verlept en toch duur worden aangeboden.

Ik krijg nu tweewekelijks een mail met de aanbiedingen van de leveranciers in mijn Ruche. Op de website kan ik mijn gewenste producten aankruisen, ik betaal, en op de dag van de verkoop (een kleine week later) staat alles netjes voor me klaar, aan eerlijke prijzen, want de gecombineerde aankoop en het verkorte circuit verlagen merkelijk de prijs. Ook de landbouwers en de producenten zijn ter plaatse. Het lijkt me gezellig om een praatje te slaan met de geitenkaasmaker of met de imker waar ik honing bestel.

Een zeer kleine greep uit het aanbod: versbereide confituren van de boerin, huisgemaakte patés van eenden, ganzen en wild, vis van de zelfstandige schipper, groenten en fruit van de lokale telers, vlees van de lokale veehouders, kip en gans van de pluimveeboerderij op enkele kilometers van de stad, artisanale zepen van een dame met ondernemingsgeest, cider van een ciderbedrijf net buiten Parijs, brood en gebak van artisanale bakkerijen in de wijde omgeving, yoghurtjes van het zuivelbedrijf, kazen van de geitenkudde, … Alles is aanwezig!

De yoghurt is iets duurder dan die uit het warenhuis merkte ik, maar hij zal vast veeeel lekkerder en voller smaken, hoop ik;). De lijst met aangeboden produkten is onwaarschijnlijk lang. Sommige Ruches bieden zelfs ‘boerenkool’ aan, een groente die wij in Nederland tijdens de winter bijna wekelijks aten, maar in België en Frankrijk bijna niet te krijgen is:)

Mijn marktbezoekjes zullen hieronder niet lijden, wees gerust, de charme van de markt hier in Boulogne is dermate dat ik niet meer zonder kan. Maar zo tussendoor ga ik naar de Ruche, bij de lokale boer en boerin mijn verse spullen halen.

En als afsluiter een mooi verhaal, dat het journaal hier in Frankrijk heeft gehaald:

Een yoghurtmaker kon de tweewekelijkse vraag naar zijn yoghurtjes amper bijhouden. Om toch aan de vraag te kunnen voldoen moest hij een investering doen van een dikke 8000 euro voor een koelinstallatie. Een eenvoudig verzoek aan alle klanten van de Ruche om een vrije bijdrage te leveren (in ruil kreeg je postkaarten van zijn boerderij en een yoghurtpakketje) heeft hem onwaarschijnlijk vooruit geholpen. Binnen no time was het bedrag bij elkaar verzameld door de klanten en kon hij de aankoop doen.

Deze link brengt u naar het betreffende nieuwsbericht.

Ook hier een filmpje over het concept:)

Schoon is dat, als mensen een en ander over hebben voor elkaar en voor de eerlijke handel:)

Liefs,

Zaterdag 9 juni 2012

Ik ontwaak in een zonovergoten Parijs. Gisterenavond na school vertrokken en om 8u hier aangekomen. Patteke stond me lief op te wachten in het Gare Du Nord, samen metrootje ingedoken en op weg naar ‘huis’. Het appartementje lag er heel netjes bij. Pat doet het heel goed!

Straks voor het eerst de markt van Boulogne gaan verkennen. Meer info volgt:)

Deze namiddag om enkele tijdschriftjes, de grote stad even in voor onze officiële verhuiskaarten en wie weet, een terraske meepikken.

Ik ga me hier steeds meer thuis voelen:)

Liefs,