Schatkamer voor kalligrafen: Mélodies Graphiques

Tijdens mijn 5 maanden verblijf in België heb ik een ‘oude’ hobby weer opgepikt. Ik schreef me, samen met een vriendin, in voor een cursus kalligrafie. Een twintigtal jaar eerder (de tijd vliegt) volgde ik ooit al eens een kalligrafiecursus in Het Vlied in Gent, samen met zus.

Ik oefen nu dus al ettelijke maanden op het Humanistisch Cursief, en traag maar zeker lukt het onderhand om zo af en toe één woord netjes volgens de regels op papier te krijgen;)

Een onwaarschijnlijk plezant onderdeel van het beoefenen van deze hobby is het internet afschuimen naar websites van professionele kalligrafen. Mijlenver, neen, miljarden mijlenver sta ik daar vanaf, maar niks verhindert om te blijven dromen en ooit eens een kalligrafisch ‘meesterwerk’ neer te pennen. Ook leuk is om Pinterest ondersteboven te keren naar voorbeelden van hobbykalligrafen. En last but not least: het zoeken naar (piepkleine) kalligrafiewinkeltjes in de Parijse straten.

Vorig weekend heb ik er eentje gevonden:

Mélodies Graphiques (prachtige naam), is de winkel van de heer de Tugny, gelegen aan de buitenzijde van de Marais in 10, Rue du Pont Louis-Philippe, en is een klein, nostalgisch super charmant winkeltje. Een deur in het midden, twee kleine etalages, meer is het niet. Maar eens binnen waan je je in de grot van Alibaba. Een keur aan papier, dik en dun, versierd of effen, handgeschept, artisanaal of gewoon uit de fabriek, kaartjes voor elke gelegenheid, van heel erg sjiek tot romantisch, gewone schriften om te oefenen en hele deftige schriften met een lederen omslag, inkt van J. Herbin (La Perle des encres) in alle kleuren van de regenboog, een arsenaal aan pennen en veren waarvan elke kalligraaf gaat watertanden…

Achter de kassa hangt de muur vol met handgeschreven enveloppen. Ik neem aan van klanten die de heer de Tugny willen verrassen met een kalligrafisch geschreven dankbriefje.

Op de vooravond van Valentijn mocht ik van Pat enkele dingen uitkiezen. Ik kocht een oefenschrift met ouderwetse rozen erop, een mooie pennenhouder mét pennenset en twee inktpotjes van Herbin. Alleen al de naam van de inktkleuren (Eclat de Saphir, Terre de Feu) deed me verlangen om er meteen aan te beginnen.

Aan de kassa stond kalligraaf Eric de Tugny ondertussen gezellig te keuvelen met Pat. En dat keuvelen, dat resulteerde onverwacht in twee cadeautjes:) Ik kreeg van Mijnheer de Tugny twee extra pennetjes en drie vellen degelijk Italiaans papier in mijn boodschappentas gestopt. Niet alleen een heerlijk winkeltje, maar bovendien een super charmante eigenaar erbij:)

Zo blij als een kind toog ik huiswaarts. De hartzeer die ik had om de cursus in Vlaanderen voortijdig te moeten afbreken omwille van de terugkeer naar Parijs sloeg meteen om in een enthousiasme om vooral te blijven oefenen.

Over een week of twee keer ik terug naar Monsieur Eric, want dan krijgt hij nieuw papier binnen. En dat zal ik toch echt eens moeten gaan bekijken. Vind ik.

Liefs,

Changement de décor

Het heeft zo z’n plezierige kantjes, vier maanden wegblijven uit Parijs. Zo heb ik, bij terugkomst, kunnen genieten van heel wat aangename veranderingen.

De werkzaamheden voor het project ‘Citylights’ zitten ondertussen in de allerlaatste fase. De gebouwen staan fris en monter klaar om duizenden ambtenaren te ontvangen, de rommelige en lawaaierige ‘chantier’ heeft plaats gemaakt voor een opgeruimd, groen, fris en relaxed ogend park. De speeltuin kreeg een totale make-over en de elegante verlichtingspalen zullen enig gevoel van onveiligheid bij laat thuiskomen sterk verminderen.

Gisteren namen we de metro richting de Marais, en op lijn 9 zijn zowat alle treinstellen vervangen door het nieuwe model. Ik schreef er hier al over. Er zitten nog enkele oude gammele wagonnen tussen, maar die zullen de komende weken ook wel verdwijnen. Uitgang 1 ‘Forum’ in ons metrostation is nog niet open, maar dat volgt zonder twijfel ook een van de komende weken.

Een wandeling naar het centrum van Boulogne leert me dat enkele winkels (waar ik niet zo heel vaak kwam) zijn verdwenen en plaats hebben gemaakt voor een Rituals (leuk!) en een Kusmi Tea Store (nóg leuker!). In de winkelgallerij Les Passages zit nu ook een gloednieuwe SuperDry Store (mooie truien! Yay!) en de kledingzaak Cyrillus is tweemaal zo groot geworden. De Monoprix met hun uitgebreide traiteurdienst zit er gelukkig nog steeds (handig voor oudejaarsavond), bij het kippenrestaurant hangt een bordje met ‘fermeture définitive’ aan de deur (als u het mij vraagt absoluut geen groot verlies), maar ernaast kwam dan weer een nieuw afhaaladres voor bagels (te proberen).

De geraniums op ons terras doorstaan voorlopig al hun derde winter, in mijn kleerkast ontdekte ik weer leuke truitjes die ik maanden niet heb aangehad, en in de keuken staan nog enkele heerlijke flessen wijn te rusten.

Bij restaurant Renaud kenden ze me nog steeds (gelukkig) en kregen we meteen hun leukste tafel dichtbij de kerstboom (Het voelde net als in het verhaal van de verloren zoon:-)

Enfin, het is maar om te zeggen dat ik het ontzettend fijn vind om weer eens hier te zijn. Absoluut!

 

Wensen

Ik wens jullie allen een inspirerend, veilig en bovenal schitterend 2016 toe!

Zelf heb ik alvast dit  voornemen gemaakt: vaker blogjes schrijven … Moet lukken😃

 

Alle liefs,

Kathleen

 

God, please exist…

U hebt het gemerkt, het was de laatste maanden enorm stil hier op de blog. Ik heb enkele maanden geleden Parijs tijdelijk een beetje de rug toegekeerd. Te warm, te druk, teveel smog, te weinig warmmenselijke contacten, noem het op en het was een reden voor mij om iets vaker in Vlaanderen te vertoeven.

Ook vrijdagavond was ik in België. Pat was op zakenreis, dus ik kon vrij snel bezorgde vrienden en familieleden geruststellen. Maar ik vraag me af: Waar waren de beschermengelen van de vele slachtoffers? Mensen zoals Pat en ik, mensen zoals u en ik. Mensen die hielden van muziek en lekker eten. Mensen die hielden van deugddoend gezelschap en die zich graag omringden met lieve vrienden. Ze zijn er niet meer, en vele ouders, broers, zussen en vrienden blijven verscheurd van verdriet en radeloos achter.

Er zijn ondertussen al heel wat (getuigen)verslagen neergepend, er is heel wat gepalaverd, men smijt ons met inzichten om de oren, iedereen op zoek naar het antwoord op de vraag ‘Waarom’? En, ik weet nu wel zeker, een geruststellend of voldoeninggevend antwoord is er niet. Komt er niet. Dus we moeten in onwetendheid, en voor een groot deel verslagen, weer verder.

Radeloos en angstig sluit ik me aan bij de woorden van Arno Hintjens: ‘God, please exist‘…

Weldra keer ik terug naar Parijs, vast en zeker, want de stad, eens ik er een tijdje niet ben geweest heeft toch een onweerstaanbare aantrekkingskracht. Het blijft de stad waar ik woon, de stad die me zoveel mooie dingen geeft. Maar het zal nooit meer hetzelfde zijn.

Nooit meer.

Liefs,

Mysterieuze betoncirkel;)

Het project Citylights Boulogne-Billancourt vordert gestaag. Dat zie je des te meer als je na enkele weken in Vlaanderen te zijn geweest, hier opnieuw een blik uit het raam werpt. Op bovenstaande foto’s zie je aan de rechter zijde ons flatgebouw staan.

Op het dak van het toekomstige bedrijfsrestaurant van het kantorencomplex is al een minituintje aangelegd. Zo komen er een drietal, op drie verschillende etages. Rond het tuintje komt een houten terras waar de vermoeide werknemer zal kunnen uitblazen (of een sigaretje zal kunnen roken, we zijn tenslotte in Parijs;)

Alle gebouwen, met uitzondering van één zijde (en ja, laat dat nu net de zijde zijn waar wij in de verte tegenaan kijken) zijn in hun nieuwe jas gestoken, de buitenliften zijn weggehaald en ik zie binnenin her en der al spotjes hangen.

Op dit moment zijn de grondwerken in volle gang. Ik hoor het geronk van bulldozers (ik zocht hiervoor een mooi Nederlands woord en vond: ‘grondverzetmachine’. Uit vrees dat geen kat dan weet waarover ik het heb, hier dus toch maar de Engelse variant gebruikt;) die in en uit de ondergrondse parkeergarage rijden. Op de website van het project kon ik volgende schets downloaden, waarop bovenaan een deel van de toekomstige tuin te zien is. Daarvoor zijn nu de grondwerken van start gegaan.

 

Omdat ons appartement gelegen is aan die tuinzijde krijgt dat onderdeeltje van ons vanzelfsprekend meer dan gewone aandacht. Op de computeranimaties en in de brochures ziet het er alvast aantrekkelijk uit:

 Groot was mijn verbazing toen ik zondag naar buiten keek. Triomfantelijk in het midden van de gelijkvloerse chaos ligt een licht verhoogde cirkel. Enorm qua afmeting, perfect cirkelvormig, in beton en voorzien van heel wat lagen zwarte, pekachtige isolatie. Héél mysterieus, want geen kat die weet wat dat gaat worden, en dus speculeren we er hier maar op los.

Een vriendin van me is ervan overtuigd dat hier een grote draaimolen gaat gezet worden, speciaal voor mij;-) Dan kan ik, net zoals Mary Poppins, rondjes draaien op het paardje met de langste staart;)

Pat laat zijn fantasie helemaal de vrije loop en maakt me wijs dat het een platform is waarop de Franse vlag gaat wapperen en waarop président Hollande voortaan zijn toespraken gaat houden. Tsssss…

Ik vermoedde dan weer dat een gigantische fontein de tuin gaat sieren, maar dat idee heb ik al laten varen, want de cirkel is niet echt een kom, eerder een platform. Geen fontein dus, hoewel de vele lagen isolatie doen vermoeden dat ergens vocht dient geweerd te worden. Op de bovenstaande schets waarop ook de tuin te zien is, zie je grote symmetrische grascirkels; misschien is het daar wel een eerste onderdeel van.

Eén ding staat vast: ik ga dat hier fameus in de gaten houden!

Hoe zalig gaat dat zijn, als al die werken definitief achter de rug zullen zijn. We oefenen nog even geduld. Tegen september zou alles zo ongeveer klaar moeten zijn, we brengen het nog wel op. Wat zijn die enkele maanden in een totaalproject van dik drie jaar?

Liefs,

Komkommertijd;)

U heeft het al gemerkt, het is stil, erg stil hier op de blog.

Dat komt omdat de lente weer in het land is, en ik dan maar al te graag heen en weer reis tussen de Zeeuwse kust en Parijs. Niet dat er niks te vertellen valt, maar dat heeft weinig of niks met Parijs te maken:)

Vorige week was ons Mopke in Parijs. En Mop in Parijs betekent: ‘Shop till you drop’ (en u mag dat gerust letterlijk nemen). Op dinsdag in het grote overdekte winkelcomplex van Vélizy2, op woensdag in Boulogne-Billancourt, en op donderdag in La Muette en Passy. We waren behoorlijk hebberig, ik geef het, met schaamrood op de wangen, toe. Maar, de nieuwe schoenen zijn gevonden en de t-shirts en jurken zijn aangevuld.

En van dat vele winkelkijken krijgt een mens dorst, dus terrasjes-in-de-zon hebben we ook gedaan.

En we hebben ook nog mét succes macarons gebakken!

En, o ja, we bezochten ook nog de Belgische Ambassade. Op de valreep, want we hadden helemaal niet in de gaten dat onze identiteitskaarten eind van deze maand vervallen. In België kregen wij daar een verwittiging voor, maar dat doet men hier op de Ambassade niet. Enfin, de nieuwe zijn aangevraagd, maar ik zal toch enkele weken met een ‘vervallen-vanwege-over-datum exemplaar’ rondlopen. Niet erg, ik hoef gelukkig geen vliegtuig te nemen, al wat me lief is heb ik op rijafstand ter beschikking:)

 

Na ons bezoek aan de Ambassade nog heel even de tijd genomen om de Arc de Triomphe te bewonderen in al zijn glorie, inclusief de file op de rotonde.

De grijze en koude winter heeft lang genoeg geduurd. Geniet met z’n allen van de lentezon, speel die duffe jassen en truien uit, drink voldoende, experimenteer erop los met verfrissende salades, laaf je vreugdedorst en kijk naar dartele lammetjes in de wei:)

Liefs,

 

Lente!

Vorige zondag diende de lente zich aan. Na een milde  winterperiode was er die eerste dag met volop zon, hemelse temperaturen en  een deugddoend, stralend wit licht.

Zo’n eerste lentedag heeft in een stad als Parijs zo zijn gevolgen. Iedereen komt naar buiten:). De metro zit overvol, de fietspaden worden weer gebruikt waarvoor ze dienen, de kledingzaken verkopen de eerste ‘nieuwe collectie’ items na wekenlang afgeprijsde artikelen aan de man te hebben gebracht, en de parken vullen zich met honderden, correctie: met duizenden wandelaars.

 

In de Jardin du Luxembourg had de vrouwelijke parkwachter alle moeite van de wereld om de vele zonnekloppers van het gazon weg te houden. Ze liep langs, floot agressief op haar fluitje, maande daarna met een vriendelijk handgebaar de mensen aan om de perken vrij te maken en stapte kordaat verder,  andere overtreders tegemoet. Zich hoogstwaarschijnlijk meer dan bewust van het feit dat de weggejaagden zich, van zodra zij uit het gezichtsveld verdwenen was, weer uitdagend op de ‘pelouzen’ neervlijden.

Parisiens laten zich op de eerste lentedag niet zonder slag of stoot van de grasmatten verjagen. Deze dame zou beter moeten weten;)

In het park van Les Tuileries was het niet anders: je kon er zowaar op de koppen lopen. Hier mag je wel op het gras, geen sprietje was onbedekt.

Dan maar terug naar onze thuishaven Boulogne, waar een terras met wél nog enkele lege stoelen en tafeltjes ons meer dan verwelkomend aankeek. Een ijsje, graag! 

Liefs,

 

Franse lectuur

Hoewel ik me in de Franse mondelinge taal behoorlijk uit de slag trek, blijft het lezen van Franse boeken vaak een opgave. Ik probeer het regelmatig, maar het kost me wel extra moeite om er doorheen te komen.

Ik blijf dus een trouwe en regelmatige bezoeker van de boekhandelaars in Oudenaarde, in Gent of in Breskens als ik in Nederland vertoef, om de noodzakelijke voorraad weer aan te vullen. Want als er naast mijn bed geen boeken meer liggen die nog gelezen moeten worden, dan panikeer ik lichtelijk: ‘EEEEKKK, ik heb NIKS meer om te lezen!’ Nogal wat dames krijgen dit soort lichte paniekaanvallen als ze voor hun overvolle kledingkast staan;)

Ook in Parijs loop ik dolgraag een boekenzaak binnen. Boekhandelaren vind je hier zowat op elke hoek van de straat, want Parijzenaars zijn lezers, enorme lezers. In de metro, op het treinstation, gewoon wandelend op straat, bij een café-crème op een terras, bij de kapper en de dokter. In elke handtas of boekentas steekt literatuur, met een kleine of grote ‘L’. De zwaar verteerbare klassiekers in de Louis Vuitton handtas en de makkelijkere ‘chicklit’ in de zakjes van de Monoprix, om het maar eens met een cliché te zeggen. Het kan vanzelfsprekend ook net andersom:-).

Voorzienigheid boven alles, verhalen op papier, steeds bij de hand, voor het geval je een kans krijgt om nog een extra bladzijde weg te werken.

Je bent dus ook nooit rustig alleen in een boekenzaak, integendeel. Het is bij momenten wurmen om bij de juiste afdeling te komen. In een Franse boekenzaak vallen meteen de uitgaven van Gallimard op. De lichtgele, zeer eenvoudig vormgegeven kaften met de boektitel in het rood sieren al sedert 1911 een groot aantal van hun uitgaven. Geen felle kleuren, geen fijne tekening noch mysterieuze foto siert hier de buitenzijde. De titel, de auteur en de uitgever, meer heeft een boek niet nodig om aan de man of vrouw te worden gebracht. Getuige daarvan de vele successen die Gallimard al op de markt bracht.

Als ik Franse boeken lees, dan is het vaak de iets makkelijkere lectuur. Zo zijn Anne Gavalda en Katherine Pancol auteurs die ik graag in het Frans lees.

En enkele weken geleden kocht ik deze twee kleinoden. Ze stonden een poos geleden hoog genoteerd in de Parijse boekentop10.

De korte inhoud is erg bondig samengevat in één zin: ‘En u? Wat is het meest idiote wat u hebt gedaan met/in uw leven?‘ Daar moest ik het mee doen, maar het was alvast uitnodigend genoeg voor mij, dus ik kocht ze allebei. De achterflap belooft 400 pagina’s puur geluk, een ode aan het leven, troostend bij momenten en vaak opbeurend, daar ga ik voor, in het Frans! 

Ondertussen is het rode boekje uitgelezen, en inderdaad, ik heb gelachen, het verhaal is licht verteerbaar, herkenbaar en amusant! In het tweede boek ben ik op dit moment halfweg en ook ditmaal ben ik in de ban van de vlotheid en vrolijkheid waarmee de auteur mij omringt.

Mijn leerkrachten Frans van het Sint-Pietersinstituut in Gent zullen trots op me zijn:)

Liefs,

Mijmeringen op maandagochtend

Regelmatig kan u me onderuit gezakt op de bank vinden met een boek in de hand, en ondertussen ook een leesbrilletje op m’n neus:).

Ik lees graag en veel. Zeer graag en zeer veel.

Vroeger, toen er nog geen computers waren;),  hield ik een schriftje bij van alle boeken die ik las. Ik noteerde de titel erin, de auteur, een korte inhoud en wat ik van het boek vond. Als leerling vond ik boekbesprekingen al een van de leukste opdrachten die er waren. Ik schreef ook zinnen uit het boek over in mijn schrift. Gewoon mooie zinnen of zinnen die me deden nadenken, zinnen waar je kop noch staart aan kreeg of zinnen die uitzonderlijk poëtisch waren. Alles werd keurig genoteerd.

Ik probeerde ook vele computerprogramma’s uit waarin je je persoonlijke bibliotheek kon bijhouden, maar niet één van die programma’s is zo waardevol als dat schriftje.  Dat nadenken over zinnen en mijmeren doe ik nog, maar mijn schriftje ligt op dit moment ergens te vergelen in een of andere kast. Het is in ieder geval niet mee verhuisd naar Parijs. Dat moet ik gauw goedmaken, want…

Laatst kwam ik weer zo’n zin tegen. In een boek dat nochtans niet meteen uitnodigt tot mijmeringen of diepe gedachten: de thriller ‘Poppenspel’ van Mo Hayder.

Terug naar die ene zin, die nu al enkele uren door mijn hersencellen dwaalt:

‘Geef de mensen wat ze verwachten, dat maakt het leven een stuk eenvoudiger‘.

‘Is dat zo?’ vraag ik me dan af. In het kader van wat de laatste maanden op wereldvlak gebeurt blijf ik verder mijmeren: ‘Geef je best aan de mensen wat ze verwachten? Zijn ze dan meer tevreden? En wat met jezelf, als je steeds geeft wat anderen verwachten? Word je daar zelf vrolijker/beter/gelukkiger van?  Hoe ga je dan om met tegengestelde verwachtingen?’ En bij momenten ga ik helemaal de filosofische toer op met mezelf: ‘Zou er meer wereldvrede zijn als iedereen aan iedereen zou geven wat men verwacht?

Lastig hoor…

‘Geef de mensen wat ze verwachten, dat maakt het leven een stuk eenvoudiger.’

Hmmm, ik moet er nog even verder over nadenken;)

Liefs,

Thuis in een andere stad

Parijs wordt al decennialang bejubeld, door schilders en door dichters, door auteurs en cineasten. Meer nog, Parijs wordt door velen regelrecht de hemel ingeprezen. Of dat helemaal terecht is laat ik in het midden. Parijs is sowieso géén stad als een ander, dat staat buiten kijf.

Het is voor mij de stad waar ik woon, en dat is toch even iets anders dan het Parijs van de fijne romantische weekends die we hier vroeger doorbrachten.

Parijs is de plek waar ik geen vaatwasser heb en dus driemaal per dag aan de veel te laag opgehangen afwasbak sta. Parijs is ook de stad waar ik momenteel uitkijk over één grote ‘chantier’, omdat wij hier kwamen wonen op het moment dat de grote werken voor het project ‘Citylights’ van start gingen. De stad waar ik de frisse was ophang in een kleine badkamer, terwijl er thuis in België een superdeluxe droogtrommel werkloos staat te wezen. En ‘last but definitely not  least’ de stad waar we steeds opnieuw stilstaan in de file op de Périphérique.

Parijs is voor mij ook de stad die mijn rozige longen dagelijks voorziet van een dun laagje zwart stof, de stad ook waar ik zo vaak als mogelijk zonder handtas de straat op ga, uit angst voor de zakkenrollers. (Om er dan binnen no-time achter te komen dat ik dringend iets nodig heb uit die tas). De stad waar ik mijn angst voor vieze metrostangen heb overwonnen en waar ik met m’n neus in de lucht het zebrapad oversteek als het voetgangerslicht waarschuwend op rood staat. De stad die gevoelig is voor aanslagen,  de stad die geviseerd wordt door mensen met slechte bedoelingen.

Ik vind Parijs ook lawaaierig. Het verschil met de stille Vlaamse Ardennen is groot.  Alles klinkt hier hels en een ietwat agressief. Elke dag tientallen keren het stresserende geloei van voorbijrazende sirenes, toeterende auto’s, luid schreeuwende en soms ongegeneerd ruziemakende mensen. Als je zoals ik steeds ‘op den buiten’ hebt gewoond waar vogeltjes kwetteren en het enige geluid in uren van een voorbijtuffende tractor komt, dan kan u zich inbeelden dat het wel even wennen was.

Zoals  zo vaak is er gelukkig ook in dit verhaal een mooiere keerzijde van de medaille.

Parijs is de stad die ik bewonder omdat ze zoveel te bieden heeft. Hier zet je één voet buiten en er gebeurt iets. Musea, tentoonstellingen, winkels, concerten, straatartiesten en manifestaties. Elk met hun eigen verhaal.

De nachtelijke verlichting, de veelzijdige architectuur, de aperitiefjes op een gezellig en verwarmd terras, de met bladgoud belegde sprookjesachtige bruggen, de sierlijke beelden in de parken, de majestueuze Tour Eiffel, de buurtbakker waar ik steeds opnieuw zwicht voor de uitgestalde gebakjes met frambozen, de restaurants met plastisch omschreven gerechten, de brede boulevards met schilferende platanen, de geur- en kleurrijke markten, de fenomenale kerken, en last but not least: de vele groenvoorzieningen. Geen straat of boulevard in Parijs, of er staan bomen in. Platanen vaak, waaronder het heerlijk toeven is als de temperatuur in de stad hoog oploopt.

En Parijs heeft haar inwoners: de ene nors, afstandelijk en uit de hoogte, de andere warm, vriendelijk en gedienstig. Onze buren waarmee het gezellig keuvelen is in de lift, de huisarts waar we als het nodig is op korte termijn een afspraak krijgen, de Bob-de-Bouwers die vriendelijk ‘bonjour!’ roepen als ik langsloop, de norse taxichauffeur die me veilig thuisbrengt als het te laat werd voor de metro, de kinesist die me van de pijn verlost als de schouder weer eens ‘vastvriest’, de onvriendelijk knorrende obers en de gedienstige en loltrappende obers, de kassierster in de Carrefour met de véél te grote bril op, de marktkramer die ‘een oogje heeft’ op ons Mop en steeds opnieuw vraagt wanneer ze nog eens langskomt… ze zijn me allemaal even lief.

Liefs,