Het zal u de laatste jaren niet ontgaan zijn, maar de Fransen lopen steen en been te klagen. Met name over hun president, die moet het ontgelden. Hij werd zo een 2,5 jaar geleden (net op het moment dat wij naar Parijs verhuisden, dus wij doen onze ambtstermijn een beetje samen:) door heel wat Fransen met enthousiasme gekozen, maar het tij keerde zich snel. Besluiteloosheid, geen ruggengraat, geen uitstraling, noem het maar op en het wordt hem verweten.
De arme man is van ellende in de armen van een lieve actrice gevlucht, wat hem meteen weer een storm van verse kritiek opleverde. Je zal maar in zijn schoenen staan… Steevast uitgejouwd worden als je de militaire parade schouwt, oeverloos kritische opiniestukken in de kranten en doordringende vragen van journalisten die het altijd beter schijnen te weten. Een mens zou voor minder met enkele koffiekoeken op zondagochtend wat liefdevolle warmte opzoeken in de binnenstad;)
Maar gisteren was het ‘Quatorze Juillet’, en op Quatorze Juillet vergeet elke Fransman zijn besognes. Op Quatorze Juillet is men trots een Fransman te zijn en is men op en top fier op zijn vaderland. De Marseillaise wordt luidkeels en uit volle borst meegezongen, het liefst nog van op de eerste rij of bovenop de barricades. ‘Aux armes, citoyens, Formez vos bataljons. Marchons! Marchons! Qu’un sang impur abreuve ons sillons‘ De opstandelingen van de bestorming van de Bastille toentertijd kunnen trots zijn, en Monsieur Le Président, er is écht nog eendracht in uw land.
Ik zag het met mijn eigen ogen. Trotse fransmannen en -vrouwen die de parade voor geen goud willen missen, kinderen die van hun grootouders uitleg krijgen over de vele aspecten van het leger, buren en vrienden die gezamenlijk een plekje zoeken nabij de Eiffeltoren om het spectaculaire vuurwerk te aanschouwen. Op 14 juli is Frankrijk één.
Zelf volgden wij de indrukwekkende militaire parade op de buis. Af en toe een stukje in ‘real life’, want de vliegtuigen vlogen hier vlakbij over.
En in de namiddag trekken wij traditiegetrouw de stad in. De Champs-Elysées werd dit jaar de hele namiddag uitzonderlijk opengesteld voor alle voetgangers. Best leuk om temidden van duizenden anderen een van de mooiere boulevards van Europa te bewandelen (Ik hoorde een Frans journalist gisteren zeggen: ‘Le plus beau boulevard du monde’, maar dat vond ik er lichtjes over. Had natuurlijk weer te maken met de 14de juli, dan is elke Fransman lyrisch over zijn land).
We waren duidelijk niet de enigen die op pad waren:)
Op de weg nog duidelijk de markeringen als geheugensteuntje voor de vele soldaten:
De zitjes voor de vele uitverkoren genodigden liggen er nu een beetje verlaten bij, en bij de presidentiële tribune is men al begonnen met de afbouw.
In het Jardin des Tuileries was een soort kampement uit de eerste wereldoorlog opgebouwd. De vele figuranten poseerden geduldig voor het talrijk opgekomen publiek. Wat zullen die mensen blij zijn geweest toen het avond werd.
Op de lange zijstrook van het park, de strook die gebruikt wordt voor allerlei evenementen, is tot eind augustus een heuse kermis opgesteld. Voor elk wat wils dus, volksvertier ‘pur sang’.
De feestelijke dag werd afgesloten met een majestueus vuurwerk op en rond de Eiffeltoren. Spectaculair in alle opzichten, poëtisch bij momenten en ronduit indrukwekkend. De nieuwe burgemeester van Parijs, Anne Hidalgo heeft haar best gedaan om de Parijzenaar en de vele toeristen een onvergetelijke Quatorze Juillet te geven.
En vandaag zijn we quinze juillet. Een doodgewone werkdag voor velen, een eerste vakantiedag voor anderen. Een dag waarop weer volop kan geklaagd worden. Over het lawaai van de werkzaamheden, over de bakker die toch wel erg lang sluit voor het jaarlijks verlof, over hoe onverzorgd de straten erbij liggen, over de president die maar gaan knopen doorhakt…
Wat een stad, ik ga er steeds meer van houden:-)
Liefs,
Ons Parijsavontuur 
Meen ik daar nu kabouter plop te herkennen tussen de figuranten?????
Inderdaad!! Die was er ook, in hoogsteigen persoon;)