Ode aan de vriendschap:-)

Tijdens de zomermaanden reis ik op en neer tussen het thuisland en de Franse hoofdstad. Dat komt omdat het in juli en augustus bloedheet kan worden in Parijs. En daar hou ik niet van. Als ik me dan ook nog begin in te beelden dat het zuurstofgehalte voor ettelijke aantallen procenten vermindert en vervangen wordt door koolstofgassen, dan rush ik richting de Zeeuwse kust. Daar worden mijn longen binnen no-time schoongespoeld. En als die weer mooi rozig zijn, dan kan ik weer even terug naar Parijs;)

Deze zomer komt daar nog bij dat onze jongste op haar beurt het thuisadres gaat inruilen voor een eigen vaste stek. Mams en paps werden met een vriendelijk verzoek opgetrommeld om kasten leeg te maken, schoolspullen naar school te brengen, keuken- en bakspullen in kartonnen dozen te laden en dies meer. Bij elk boek, elke bakvorm, elk kledingstuk dat je in handen krijgt gaat dat prille leven van 25 jaar aan je voorbij. Ik zeg het en blijf het herhalen: ‘Zo beval je van twee lieve baby’s en zo zijn ze de deur uit’. In één vingerknip, zo snel. Ik overdrijf? Neen hoor, al wie het heeft meegemaakt beaamt volmondig: ‘Het gaat snel, véél te snel’.

Begin augustus is ook weer het weekend van Zeverrock. Met heel veel plezier mag ik daar al ettelijke jaren de backstagebediening verzorgen. Zangers, drummers, gitaristen en achtergrondkoortjes, allen kunnen ze bij ons terecht voor een hapje en een drankje. Een dodelijk vermoeiend weekend als je de 50 bent gepasseerd, maar evenzeer een deugddoend en absoluut topweekend. Tijdens die twee dagen en nachten zie ik de vrienden van weleer terug, en dat gaat steeds gepaard met een soort gelukzaligheid waar ik maar geen genoeg van krijg. Ooit probeerde ik het wel, enkele jaren geleden, om er een punt achter te zetten, maar dat heeft niet gewerkt. Stel je voor dat ik thuis zit, wetende dat iedereen daar zou zijn, no way….

De intens dankbare glimlach van de mannen van de security en het Rode Kruis als ik rondga met warme kroketjes, de innige knuffels van de vele jeugdvrienden en andere medewerkers, de dankbaarheid van de artiesten voor een kop warme thee bij keelpijn, de warme handdruk van de agenten na een probleemloze editie, het is me allemaal zo dierbaar. 

Je wordt als vrijwilliger meermaals bedankt voor je inzet, maar heel eerlijk? Het zijn vooral de organisatoren die in mijn geval moeten worden bedankt. Ze bezorgen mij keer op keer een topweekend waar ik weken- en wel maandenlang kan op teren:)

Dus bij deze: Merciekes!! Het was weer de max! 

Vandaag ben ik weer in Parijs. Nog een beetje aan het bekomen van de pittige Zeverrocknachten (het duurt even voor ik alle slaap weer heb ingehaald). Mop is net weer vertrokken richting Vlaanderen, en Pat zit op kantoor. 

Traag maar zeker herneemt mijn Parijse leven weer zijn normale gangetje. Met uitzondering van twee weken eind augustus/begin september (want dan verhuist ons Mop écht), zal ik weer regelmatiger bloggen over ons leven hier. Over de Bob de Bouwers die op de ‘chantier’ hier beneden fameus werk leveren, over de nieuwe restaurants die als paddenstoelen uit de grond spruiten in de buurt, over het gloednieuwe concertgebouw dat herrijst op het Ile Seguin, enz…

U wordt op de hoogte gehouden:)

Met lieve groet,