Onbeheerde kar op de metro

Vorig weekend namen Pat en ik de metro in het centrum om na een heerlijke dag weer huiswaarts te keren. Het was druk in de stations en in de metrostellen, maar ondertussen zijn we dat gewend en persen wij ons ‘galantgeweg’ nog snel tussen de zich sluitende deuren.

Een jaar geleden had ik er niet moeten aan denken om zo rug-aan-rug, arm-aan-arm, schouder-aan-schouder, of erger nog, buik-aan-buik te staan met wildvreemden. Nu doe ik het, mijn verstandsknop (je weet wel, die die je gewoon op ‘nul’ kan zetten), heb ik na tientallen jaren gevonden. Ik kan het nu ook, net als Pat, verstand op nul, blik op oneindig, en stiekem hopen dat er bij de volgende halte enkele tientallen medereizigers zullen uitstappen.

Goed, wij dus op de metro. Voor onze voeten stond een boodschappenkarretje op wielen. Eentje dat zijn beste tijd gehad had. Fel bedrukt plastiek aan de buitenzijde (macarons stonden er ooit op, maar de bedrukking was ferm gebleekt doorheen de jaren), de wieltjes afgesleten en het handvat zeer smoezelig. Op het handvat geen hand van de mogelijke eigenaar. Misschien stond de eigenaar ervan iets afgezonderd van zijn/haar kar.

Bij nadere inspectie (wat doet een mens zoal op de metro met het verstand op nul? Juist, je staart naar boodschappenkarretjes) bleek dit exemplaar al heel wat eten van de ene plek naar de andere vervoerd te hebben. Of misschien stak al het hebben en houden van een dakloze er wel in.

Bij de volgende halte stapten heel wat mensen uit, maar die kar bleef staan… Blijkbaar was niemand bekommerd om het ding.

Pat en ik wierpen een bezorgde blik naar elkaar. Heeft iemand nu zijn boodschappentas gewoon laten staan uit vergetelheid? Nog eens een halte verder stappen opnieuw mensen uit, nieuwe mensen stappen op. Die kar bleef staan. Zonder woorden vermoedden Pat en ik hetzelfde: hier zit een bom in…

Voor ons was het plots een uitgemaakte zaak. Bijna tezelfdertijd kijken we elkaar aan. Pat fluistert: ‘Bij de volgende halte gaan we eruit en we nemen de volgende metro. Gewoon, voor het zekerste. Je weet maar nooit’.

Zo gezegd zo gedaan. Wij eraf, 5 minuten later de volgende metro weer op en de reis naar huis veilig verder gezet.

Twintig jaar geleden zouden we zijn rechtgestaan. We zouden die kar hebben opengemaakt om te zien wat erin stak, of er misschien een naam in zou te vinden zijn. We hadden eventueel die kar meegenomen naar de conducteur om het vinden ervan te melden. Of we zouden de kar netjes hebben afgeleverd aan de dienst ‘Verloren Voorwerpen.

Niet meer zo in 2013. Niet in een wereldstad als Parijs. Dan word je bang. Dat is niet pluis. Hier is een naam voor: een onbeheerde koffer. Voor dit soort dingen worden volledige stations en luchthavens platgelegd. De ontmijningsdienst komt hiervoor naar buiten. Reizigers komen vast te zitten enz…

Wij nemen in 2013  een volgende metro, voor alle zekerheid.

De wereld is veranderd.

Liefs,