Renaud

Gisterenavond nog eens bij buurman Renaud gegeten…het was alweer een poosje geleden, en ik kom daar zoooo graag, omwille van: de gezellige sfeer, de vriendelijke bediening, de zacht omfloerste oranje verlichting, de diepe zachte zetels, het lekkere eten, de aromatische wijnen en het is er heerlijk warm binnen. Wat wil ’n mens nog meer?

Ik heb de ‘Rouget’ besteld, een visje dat die ochtend volgens de ober in de Seine aan de overzijde werd gevist. O ja, ik vergat nog te zeggen dat de obers daar niet alleen vriendelijk zijn, maar ook ’n beetje prettig gestoord;). Pat bestelde naar aloude gewoonte ‘Les Rognons’. Hij is dol op niertjes en als ze ook maar ergens op een kaart staan worden ze dus gretig besteld door manlief. Daarbij een Loirewijn ‘Brouilly’. Geen water, dat is om ons mee te wassen zegt mijn papa altijd:)

Hmmm, een Kir om te beginnen en dan geduldig wachten op onze geurige gerechtjes. Ondertussen een gesprek gevoerd, over honderd en één dingen: over hoe lang we nog in Oudenaarde zullen kunnen wonen, of we überhaupt nog naar Oudenaarde terugkeren, of we misschien met ouder worden iets kleiner moeten gaan wonen nu beide kinderen op eigen benen staan, over hoe versteld we staan van onszelf dat we het zo naar onze zin hebben in de kleine Parijse flat, over de naderende lente en dat Pat vanaf mei 2013 eindelijk verlofdagen zal kunnen opnemen (de arme drommel werkt al sinds april 2012 zonder één extra verlofdag, en dat begint zwaar te wegen), over mijn vertrek naar Oudenaarde volgende week en dat ik drie weken weg zal zijn uit Parijs, over de naaicursus waar ik enorm naar uitkijk, over de vrienden die een flatje in Nice hebben gekocht en dat we daar misschien volgende zomer eens langs zullen gaan, enz….

De tijd vloog en algauw stonden onze bordjes voor onze neus:

Eeeeeeeeekkkkkkkkkkk!!!!

Als ik één ding, werkelijk waar, afschuwelijk vind dan is dat een vis ‘in zijne gehelen’ op mijn bord. Die kop met die open mond, alsof ‘ie nog steeds naar adem hapt, die glazige ogen starend in totale duisternis, die vinnen die stram in de bakkorst gevangen zitten…. ‘Brrrrrrrrrrrrrrrrrr, kan ik dit nog teruggeven aan de keuken?’ flitst door mijn hoofd. 

Goed, ik nam enkele seconden de tijd om aan het uitzicht te wennen en onder de zachte, doch dwingende aansporingen van Pat aan de dissectie begonnen. Graatjes zaten er ook nog in. Alweer iets waar ik een lichtelijke hekel heb. ‘Verwend nest ben je Kat, je bestelt vis, awel dan eet je ook vis, zoals het hoort! Huppakee, aan de slag!’

Nadat ik bekomen was van mijn eerste afschuw, ging het visje me steeds beter en beter smaken. Ook de vergezellende zoetige courgettes smolten op de tong. Ik had er, hoewel er rijst werd bijgeserveerd, frietjes bij gevraagd, heerlijk!! Alle frietjes op, alle courgettes op en de beide visjes compleet verorberd. Twee magere ruggengraatjes en enkele losse graten bleven zielig en eenzaam achter.

De dessertkaart kwam ook nog langs, maar die hebben we wijselijk terzijde gelegd.

Nog een Grand Marnier voor meneer, als afsluiter en slaapmutsje. De rekening betaald, de jassen weer aan en te voet naar ons flatje. Bedje in, en heerlijk geslapen!

Liefs,